အေမွာင္တစ္ခ်ိဳ႕
အလင္းတို႕ကို
အလစ္သုတ္သြား ..
ၿမိဳ႕ၿပရဲ႕
မထြက္တတ္ေသာ
ဆည္းဆာအား
ေခါင္းပုတ္၍ ႏွဳတ္ဆက္ခဲ႕သည္။
အသံေတြနဲ႕ပ်ာယာ ခပ္ေနတဲ႕
ႏွစ္သက္ေသာ
ၿမစ္ေလးကို ငါသည္
ေက်ာခိုင္းခဲ႕ၿပီ။
အၿပစ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို
ေဆးခ်ယ္ခဲ႕သည္
အသစ္တို႕ကိုေတာ႕ ငါသည္
ေဘးဖယ္ခဲ႕သည္ ။
လမ္းတစ္ခ်ိဳ႕အား
မွတ္ထားၿပီး
လမ္းတစ္ခ်ိဳ႕အား
ေမ႕ထားခဲ႕သည္ …
အနိစၥ အာရံုသည္
မလွမ္းမကမ္းတြင္
ငါ႕အား
ခါးေထာက္ၿပီး ၾကည္႕ေနခဲ႕သည္။
သံပတ္ မေပးထားတဲ႕
နာရီၾကည္႕ၿဖစ္သည္
ဒီအခ်ိန္ဆို
အေမ႕ပါးၿပင္မွာ
မ်က္ရည္မို႕ေလာက္ၿပီ ။
အခန္းတစ္ခန္းထဲတြင္ ၿဖစ္သည္။
ပဲ႕တင္သံတို႕ ကင္းစင္သည္။
တစ္ခ်ိဳ႕သည္ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္တို႕အား
ခင္းက်င္းထားသည္။
တစ္ခ်ို႕သည္ကား ခံစားခ်က္တို႕အား
ရွင္းလင္းထားသည္။
လက္ဖဝါးေပၚမွ
ေၿမစာပင္ တစ္ခ်ိဳ႕အား
ႏွဳတ္ၿဖစ္ခဲ႕သည္ ။
ဒီေန႕သည္
သမိုင္းဦးက်မ္းစာထဲမွ
သစၥာမဲ႕ေသာ
ေန႕တစ္ေန႕ၿဖစ္သည္။
ငိုယိုေနတဲ႕
ေဖါင္တိန္ တစ္ေခ်ာင္းကိုေတာ႕
မေခ်ာ႕ၿဖစ္ခဲ႕
ၾကာရင္ေတာ႕ ကဗ်ာတို႕နဲ႕
ေနသားၾကသြားေပလိမ္႕မည္ ။
ေမ႕တတ္တဲ႕လူတို႕ကိုသာ
ႏွဳတ္ဆက္ၿဖစ္ခဲ႕ၿပီး
သတိရတတ္ေသာ သူတို႕ၾကားမွ
ရုန္းထြက္ခဲ႕သည္။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ
ေနဝင္ဆည္းဆာသည္
ေပ်ာက္ရွသြားသည္႕
ငါ၏နံရိုးမွတစ္ဆင္႕
လွလွပပ ဇာတ္သိမ္းသြားခဲ႕သည္။
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น