ေခၚသံ

ငါဟာ ေခၚသံကို
စိ္တ္မရွည္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တယ္။

ႏွစ္၊လ၊ရာသီ
ၾကာရွည္ၿမင့္စြာ
ၿပင္ဆင္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ
သည္တခဏေလးကို
ငါ.....ဘာေၾကာင့္မ်ား စိတ္မရွည္ႏိုင္ရသလဲ။

ကိုယ့္ေရွ့မွာ...
ကိုယ့္ေနာက္မွာ ...
ကိုယ့္ေဘးပတ္လည္မွာ...
စိတ္မရွည္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ့
လူေတြဟာ လူေတြဟာ...
ေခၚသံကိုသာ နားစြင့္ေနၾကတယ္။

တေယာက္ၿပီးတေယာက္
အလွည့္ေရာက္ရင္မႏြဲ ့စတမ္း...
တလွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္
သူ ့ေရွ ့ေမွာက္ကို
ရြံ ့ေၾကာက္မႈေတြ ကိုယ္စီနဲ့ေလ။

ေဟာ...
ငါ့နာမည္ကို ေခၚသံပါလား...
ရင္ခုန္သံေတြ
ဆူညံလာတယ္။
ေၿခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ
ေအးစက္လို ့လာတယ္။
နားသယ္ဆံစမွာ
ေခၽြးတစ တြဲခိုလာတယ္။

ေရွာင္လႊဲလို့မရတဲ့
သည္ခဏအခ်ိန္ကေလးအတြင္း
ဘယ္လိုပင္ အားတင္းေပမယ့္
ႏွေၿမာတသၿခင္း ၿမားတံေတြက
ငါ့ႏွလံုးသားမွာ
ေနရာမလပ္ စူးဝင္ ႏွိပ္စက္လို့ေနေလရဲ့။

အဆံုးမေတာ့
ငါဟာ... တုန့္ဆိုင္းေလးလံေနတဲ့ ေၿခလွမ္းေတြနဲ့ပဲ
သူ ့ေရွ ့ေမွာက္အေရာက္
ၾကိဳးစားၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ပါတယ္။

ကမာၻေလာကၾကီးက
အသံဗလံေတြအားလံုးဟာ
အဲဒီတခဏမွာ
ၿငိမ္က်သြားတယ္လို့လည္း ငါထင္လိုက္မိပါရဲ့။

ေခၚသံရွင္ဟာ
ငါ့မ်က္ႏွာကို
တခ်က္သာၾကည့္ၿပီး
ေမးခြန္းထုတ္လိုက္တယ္။

“အခြန္ေဆာင္မွာလား။ သက္တမ္းတိုးမွာလား” ......တဲ့။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကပို႔လာေပးတဲ့ဒီဗ်ာေလးကို ႏွစ္သက္မိလို႔လက္ဆင့္ကမ္းျပန္တင္ေပးတာပါ..